පැත්ත ගියත් ඇත්ත කියන්න බය නැති දරුවෙක් හදමු ද....

හැදෙන වයසේ පුංචි දරුවෙකුට අපි පැහැදිලි කරලා කිව්වොත්, ඇත්ත කියන එකෙන් හිතට දැනෙන නිදහස් හැඟිම, ඉඩ හදලා දුන්නොත් ඇත්ත කියන කොට දැනෙන්නේ හොඳ හැඟිමක් කියන එක, ඒ දරුවා පළවෙනි පියවර තබනවා පැත්ත ගියත් ඇත්ත කියන්න.. මොකද දරුවන් හැම විටම කැමැති තමන් හොඳ කෙනෙක් කියලා දකින්න.. දරුවන් විතරක් නෙමේ වැඩිහිටියන් වුනත්..කිසිම කෙනෙක් කැමැති නැ තමන් වැරදිකාරයෙක් වෙනවා දකින්න..

ඇත්ත කිව්වෙ නැත්නම් දඬුවම් කරනවා  (නැත්නම් පව් සිද්ද වෙනවා කිව්වොත්) කියන දේ අපි දරුවෙකුගේ හිතට ඇතුල් කලොත්.. එහෙමත් නැත්නම් අපි කිව්වොත් "ඔයා ඇත්ත කිව්වේ නැත්නම් ලොකු කරදරේක වැටෙනවා" කියලා, මිනිස් මනස තාර්කිකව හැම විටම උත්සහ කරන්නේ තමන්ව ආරක්ෂා කර ගන්න නිසා, දරුවෙක් ඇත්ත කියනවට වඩා පෙළබෙන්නේ බොරු කියන්න.. එකක් දෙකක් නෙමේ.. බොරු වැලක් කියන්න දරුවන් ඉතා ඉක්මනින් හුරු වීම අපිට නවත්වන්න බැහැ, ඇත්ත "බය" එක්ක එකතු කරලා දරුවන්ගේ මනසට පොඩි කාලේම ඇතුල් කලොත්...

ඒ නිසා හැමැවිටම උත්සහ කරන්න දරුවෙක් ඇත්ත කතා කල යුතු තැනකදි "බය", "දඬුවම්", "අහිමි කිරීම්" වැනි සෘනාත්මක හැඟිම් ගාවා නොගෙන, ආදරය,සතුට, අගය කිරීම් වගේ ධනාත්මක දේවල් වලට ඉඩක් දෙන්න.. කොටින්ම වැඩිහිටි ඔබ හැඟිම් පාලනය කර ගන්න ඉගෙන ගන්න දරුවන් එක්ක වැඩ කරද්දි.. දරුවන් මේ ලොකේට බිහි කරන්න කලින්..

මේ ඇත්තට කෙලින්ම සම්බන්ධයක් නැති උනත්, අපේ අම්මා ඇවිත් හිටිය කාලේ, දවසක් පුතාගේ සෙල්ලම් බඩුවක් ඇඳ යටට ගිය වෙලේ, පුතා ඒක ගන්න ඇඳ යටට රිංගන්න යද්දි, අපේ අම්මා කිව්වේ , "හා හා පුතේ,  ඇඳ යට monsters  ල ඉන්නවා, යන්න එපා, මම අරන් දෙන්නම්" කියලා ..

මේ කතාව ඇහිලා එතනට මම  එද්දි පුතා හිටියේ ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන අත්තම්මා දිහා බලාගෙන, මොකද මම කවදාවත් එයාගේ ඔලුවට දාලා තිබුනේ නැහැ ඇඳ යට ඉන්න monsters ලා ගැන.. ඉතින් මම කලේ "පුතේ ඔයා හිමින් පරිස්සමින් ගිහින් toy එක අරන් එන්න, ඔයාට පුලුවන් ඒ දේ කරන්න" කියලා කිව්ව එක.. 

මීට කලිනුත් අම්මට මම කියලා තිබ්බත් ඒ වගේ "බය" කරන්නේ නැතුව, අවදානම පුතාගේ  වයසට ගැලපෙන විදිහට පැහැදිලි කරලා කියනවා මිසක්, එයාව අධෛර්ය, "බය" කරන දේවල් කියන්න එපා කියලා, මම දන්නවා අපේ අම්මා ඒ වගේ අවස්ථා වලදි වැඩ කරන්න  පුරුදු වෙලා තියන විදිහ වෙනස් වෙන්නේ නැහැ කියන එක කිසිම දවසක..


ප.ලි.: මේ මොනවා ලිව්වත් ලංකාවේ සංස්කෘතිය ඇතුලේ තියන බලෙන්, බය කරලා කොටු කරලා, දරදඬු පාලනයකින් එහෙමත් නැත්නම් මානසික කප්පම් ගැනීම් තුලින් යැපෙමින් දරුවන් හදන ක්‍රමය අද හෙට නම් වෙනස් වෙන්නේ නෑ කියන එක ඉර හඳ වගේ විස්වාස දෙයක්...

ආදරයෙන් තේරුම් ගැනීමෙන් එකිනෙකාගෙන් ස්වාධීනව,   සමඟියෙන් නිදහස්ව වගේම යාථාර්තවාදීව ජීවත් වීම කියන්නේ හීනයක් කියලා මට හිතෙනවා ලංකාවේ ජීවිත දිහා බලන කොට ලෝකේ කොහෙත් ජීවත් වන..